Musikes praktikes stē neoellēnikē pezographia ; ē diakallitechnikotēta apo ton symbolismo ston monternismo

Γιατί και πότε η νεοελληνική πεζογραφία στρέφεται προς το παράδειγμα της μουσικής; Τι εννοούμε όταν λέμε «μουσικοποίηση της πεζογραφίας»; Πώς ορίζονται οι όροι «μελωδία», «αρμονία» ή «μουσική» στα λογοτεχνικά συμφραζόμενα; Καλύπτοντας μια ευρεία χρονική περίοδο, που εκτείνεται από το 1890 μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1930, η παρούσα μελέτη εξετάζει τη σχέση ανάμεσα στη μουσική και τη νεοελληνική πεζογραφία στο ευρύτερο ιδεολογικό, πολιτισμικό και αισθητικό πλαίσιο της εκάστοτε εποχής. Στη λογική της προσπάθειας αφήγησης μιας ιστορίας επιμέρους εποχών της νεοελληνικής αισθητικής νεοτερικότητας και κινούμενη εντός του θεωρητικού πλαισίου της «μουσικολογοτεχνικής διακαλλιτεχνικότητας», η παρούσα προσέγγιση έχει ως στόχο κυρίως να επισημάνει και να ερμηνεύσει τους τρόπους, με τους οποίους η στροφή της νεοελληνικής λογοτεχνίας προς το μουσικό παράδειγμα λειτουργεί αφενός ως πεδίο προβολής ευρύτερων αιτημάτων, και αφετέρου δημιουργεί νέα αφηγηματικά μοντέλα για επιλεγμένα, ενδεικτικά, πεζογραφήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας.