Judith Koelemeijer Bücher

Die Geschichte einer leidenschaftlichen Frau, die sich in den Wirren des 20. Jahrhunderts beeindruckend behauptet, wird hier erzählt. Alles beginnt 1942, als die 22-jährige Anna in den Zug nach Budapest steigt, um den verheirateten Géza zu treffen, während der Zweite Weltkrieg tobt. In Budapest trifft sie auf den schwedischen Diplomaten Raoul Wallenberg, der ungarische Juden rettet. Annas Unerschrockenheit, ihre Deutschkenntnisse und Schönheit machen sie zur perfekten Botin. Sie versorgt Juden mit gefälschten Papieren und Nahrung und arbeitet in einem unterirdischen Krankenhaus. Als die Russen die Stadt besetzen, erlebt sie traumatische Ereignisse, über die sie erst Jahrzehnte später sprechen kann. Auch in der Liebe geht Anna Risiken ein. In Prag, der Schweiz und Indien führt sie leidenschaftliche Beziehungen, bevor sie mit Ende 40 einen Mann trifft, mit dem sie ein selbstbestimmtes und erfülltes Leben aufbaut. Dies ist das spannende Porträt eines unkonventionellen Lebens, das die Herausforderungen und Errungenschaften einer Frau im Kontext der europäischen Geschichte beleuchtet.

Het is 1989. Een oude moeder heeft een hersenbloeding gehad en hult zich sindsdien in een mysterieus stilzwijgen. Haar twaalf volwassen kinderen besluiten om beurten voor haar te zorgen. ‘Het zal niet lang duren’, zeggen ze tegen elkaar. Maar tegen alle verwachtingen in blijft hun moeder leven. Acht jaar lang zit ze stil voor het raam. Steeds brozer en langzaam vergroeiend met haar stoel.Judith Koelemeijer raakte geïntrigeerd door het beeld van de zwijgende moeder – haar oma – en ging op zoek naar de geschiedenis van haar familie. Ze vroeg zich af wat de twaalf kinderen dachten over hun moeder, nu ze avond aan avond tegenover haar zaten. Wat wisten ze van haar? Wat wisten ze eigenlijk van elkaar? Hoe keken ze terug op hun gezamenlijke jeugd in de jaren vijftig en zestig? Hun verhalen zijn onthullend. Want hoe dicht ze vroeger ook op elkaar leefden, de broers en zussen blijken elkaar nauwelijks te kennen. Iedereen hield zijn zorgen voor zichzelf en zweeg. En alle twaalf bewaren, zonder het van elkaar te weten, volstrekt andere herinneringen aan hoe het destijds was. In Het zwijgen van Maria Zachea vertellen ze elk hun eigen verhaal: de keurige oudste dochters die zo laat trouwden, de ‘professoren’ die in de stad studeerden, de ‘werkers’ die het hoveniersbedrijf van hun vader overnamen, de ‘kleintjes’ die de vrijheid veroverden.

De apert zwijgende oma van Judith Koelemeijer, in alle toonaarden zwijgend over de geschiedenis van haar twaalf kinderen, zette in het jaar 2000 de journaliste Judith Koelemeijer aan tot het schrijven van haar familiegeschiedenis die honderdduizenden lezers vond onder de titel Het zwijgen van Maria Zachea.Hoe verschillend gezinsleden zich hun toch gezamenlijk beleefde jeugd herinneren bleek een rijke bron van herkenning voor menig lezer te zijn.In Mijn vader, de familie en ik is het hoofdstuk over de vader van de schrijfster, 'Piet [1942]', aangevuld met een in de ik-vorm geschreven herinnering van Judith Koelemeijer aan haar eigen jeugd, twintig jaar later dan de periode van Het zwijgen van Maria Zachea. Die tekst maakt, hoe kan het ook anders, nieuwsgierig naar de versie van de broer en zus van Judith Koelemeijer! Want wat overkwam de schrijfster nadat ze al haar ooms en tantes had gevraagd naar hún herinneringen aan hun jeugd? "Het was alsof ik een familieportret met een bruusk gebaar in twaalf gelijke delen had geknipt. En hoe ik daarna ook paste: ik kreeg de puzzelstukjes met geen mogelijkheid meer aan elkaar.'Mijn vader, de familie en ik is behalve een prettige aanvulling op Het zwijgen van Maria Zachea eigenlijk verplichte kost voor elke biograaf-in-spe!