Leonardo Patrignani kreiert Werke, die verschiedene Genres verbinden und ein breites Publikum ansprechen. Sein Schreibstil zeichnet sich durch dynamisches Erzähltempo und komplexe Handlungsstränge aus, die oft unerwartete Wendungen beinhalten, welche die Leser fesseln. Er befasst sich mit tiefgründigen Themen wie alternativen Realitäten, dem Leben nach dem Tod und dem Lauf der Zeit, die er mit ausgeprägter Vorstellungskraft erforscht. Patrignanis Arbeit regt die Leser durch fesselndes Storytelling dazu an, existenzielle Fragen und die Komplexität der menschlichen Verfassung zu reflektieren.
Alex aus Mailand und Jenny aus Melbourne fühlen sich zueinander hingezogen und wollen sich treffen, warten jedoch vergeblich am vereinbarten Ort. Nach einer dramatischen Suche entdecken sie, dass sie im Multiversum leben, mit unendlich vielen Parallelwelten. Werden sie sich jemals begegnen?
Rzeczywistość, w kt�rej Alex, Jenny i Marco żyją od osiemnastu lat jest ich bezpiecznym schronieniem. To tylko jedna z niezliczonych możliwości, jeden z Wszechświat�w. Co tak naprawdę wydarzyło się podczas pr�by ucieczki z totalitarnej Gai, w drodze do statku zmierzającego na Wsch�d? Jakie będą konsekwencje dramatycznego wyboru, kt�rego dokonała Anna? Gdzieś tam jest ktoś, kto posiada te same zdolności co oni i to z jego winy świat zaczyna się rozpadać. Gdzieś tam jest osiemdziesięcioletni staruszek dożywający swoich dni w więzieniu i dw�jka młodych ludzi zamkniętych jak myszy w laboratorium. Gdzieś tam ich umysły pozostały jedyną i ostatnią nadzieją...
Druga część sagi pt. `Wszechświaty` Rzeczywistość wok�ł nas to tylko jedna z nieskończonych stron kostki. Alex, Jenny i Marco na własnej sk�rze doświadczyli, co oznacza zatracenie się w nieskończonych drogach Wszechświat�w. Jednak teraz nie wiedzą, jak wyjść z Pamięci zamkniętego jak klatka wymiaru mentalnego, w kt�rym znajduje się tylko to, o czym pamiętają. Od czasu końca ich cywilizacji minęły już wieki, a na Ziemi zaczęła się nowa Era. Jak mogą wykorzystać wspomnienia, aby uciec z Pamięci i siebie ocalić? Dotarcie do jakich tajemnic z przeszłości zagwarantuje im przebudzenie w przyszłości? CZYM BYŁA PAMIĘĆ? MOŻE WIECZNĄ MŁODOŚCIĄ UMYSŁU ALBO ZWYKŁĄ OTCHŁANIĄ, BEZCZASOWYM SCHRONIENIEM. CZY MOŻEMY KIEDYŚ TAM WR�CIĆ?
Alex, Jenny e Marco hanno provato sulla loro pelle cosa vuol dire perdersi nelle infinite strade del Multiverso. Ora, però, non sanno come uscire da Memoria, una dimensione mentale, non meno chiusa di una gabbia, nella quale vedono solo ciò che ricordano. Mentre i secoli trascorrono dopo la fine della loro civiltà, una nuova Era comincia sul pianeta Terra. Ma in che modo si possono usare i ricordi per fuggire da Memoria e scampare all'eterna condanna? Quali segreti disseppelliti dal passato permetteranno loro di risvegliarsi nel futuro?
È passato quasi un anno dalla mattina in cui la madre di Veronica è stata uccisa per mano di un folle. La vita della ragazza è finita quel giorno e le sue notti da quel momento sono tormentate da una frase incomprensibile che la madre ha cercato di dirle prima di morire. Ora vive sola in un monolocale e le sue giornate si susseguono monotone e uguali, grigie come la periferia in cui vive. Finché, una notte, Veronica si trova nel mezzo di un incendio che distrugge una pompa di benzina. Sembra solo un tragico incidente, fino a quando un giornale pubblica in rete le immagini di una telecamera a circuito chiuso che ha ripreso la scena. Veronica non è presente nel filmato. Eppure ricorda. Ha visto tutto nei minimi dettagli. Ha visto anche quella persona allontanarsi mentre le fiamme divampavano. E la vedrà ancora. Veronica si mette nelle mani di Raymond Laera, un vecchio ed enigmatico studioso delle esperienze pre-morte, e del suo giovane e brillante allievo, il neurochirurgo Samuele Mora. Ha bisogno di capire cosa le sta succedendo, di trovare delle risposte anche a costo di intraprendere un cammino al confine tra la vita terrena e l'aldilà. E se questo è un modo per riabbracciare la madre, per sentire la sua presenza, lei è pronta ad andare fino in fondo. Perché forse è l'unica via per demolire la stanza in cui è murata. Per tornare a vivere.