Gruszka-Zych Barbara Bücher

Siergiej Andriejewski, poeta i krytyk, prawnik i charyzmatyczny mówca sądowy, urodził się w 1848 roku w rodzinie szlacheckiej we wsi Aleksandrowka w guberni Jekaterynosławskiej, zmarł w Piotrogradzie w roku 1918. Pozostawił po sobie liczne wiersze, prace krytyczne, mowy sądowe. Siemion Wengerow pisał o nim, że był poetą i krytykiem dla nielicznych, a Zinaida Gippius przypominała, że uważano go za dyletanta: artyści za dyletanta w sztuce, adwokaci w adwokaturze. Najważniejsze jego dzieło to Książka o śmierci, opublikowane po raz pierwszy w roku 1922 (krytyczne wydanie rosyjskie: 2005), świadectwo rodzinne i zbiór przemyśleń, uznane przez Anatola Koniego za spowiedź syna dziewiętnastego stulecia, z chorą duszą i wątpiącym umysłem.

Barbara Gruszka-Zych jest poetką, dziennikarką 'Gościa Niedzielnego', zajmuje się krytyką literacką. Specjalizuje się w reportażach i wywiadach. Jest laureatką nagród poetyckich i dziennikarskich. W 2012 za rozmowę z Wojciechem Kilarem 'Harmonia ducha'otrzymała nagrodę Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich im. M. Łukasiewicza. Wydała tomiki: 'Napić się pierwszej wody' 1989, 'Teren prywatny' 1994, 'Nic się nie stało' 1995, 1997, 'Pali się mój próg' 1997, 'Zapinając kolczyki' 2000, 'Podróż drugą klasą' 2002, 'Sprawdzanie obecności' 2004, 'Ile kosztuje łąka' 2007, 'Muchy i ludzie' 2008, 'Ostatnie śniadanie' 2009, 'Szara jak wróbel' 2012 (książka znalazła się w dwudziestce tytułów nominowanych do nagrody 'Orfeusza' 2013) .

Barbara Gruszka-Zych jest poetką i dziennikarką 'Gościa Niedzielnego'. Wydała kilkanaście zbior�w wierszy. Ostatnio: 'Koszula przed kolana' (2014). Jej wiersze były tłumaczone na litewski, rosyjski, ukraiński, białoruski, francuski, bułgarski, niemiecki, czeski, węgierski, włoski, serbski, rumuński, angielski, arabski. W 2015 roku za tomik 'Koszula przed kolana' została uhonorowana nagrodą księdza Jana Twardowskiego za najciekawszą książkę roku. Zbiorek znalazł się też w dwudziestce książek nominowanych do 'Orfeusza'. Jest autorką dw�ch zbior�w reportaży, oraz książek wspomnieniowych o Czesławie Miłoszu 'M�j Poeta' (2006) i Wojciechu Kilarze 'Takie piękne życie. Portret Wojciecha Kilara' (2015). W wydawnictwie Astrum wydała antologię swojej tw�rczości 'Dowody na istnienie ciemni. Wiersze wybrane.' Zapraszamy do lektury.

Tom poetycki Barbary Gruszki-Zych „Mój cukiereczek” jest ważnym głosem poetki reagującej na czas pandemii i presji czasu, który w tej nowej sytuacji nagle przyspieszył w doświadczeniu społecznym i jednostkowym. Te wiersze powstały nie tylko w wyniku narzuconej z zewnątrz izolacji, ale z powodu wewnętrznej chęci pokazania świata wartości w czasach, kiedy są one stale rozmywane. Autorka, opowiadając o swoim, ale i naszym przecież życiu, zwierza się z tego co ją kształtowało, czym żyje, w co wierzy. W swoim niepowtarzalnym stylu mówi o miłości, śmierci i wszystkim co pomiędzy. Podczas lektury tych wierszy okazuje się, że rzeczywistość, w której wszystko, wydawać by się mogło, można w każdej chwili zdmuchnąć, człowiek jako pascalowska trzcina myśląca posiada moc potrafiącą odmienić losy rozsypującego się świata. Jak czytamy w wierszu rozpoczynającym zbiorek: dwie ławeczki unosi woda nas zdmuchnął z nich wiatr tylko trzcina trzyma w pionie nadłamany świat Ale, jak stara się przekonać ta poezja, człowiek to nie tylko jego światły umysł, ale przede wszystkim dusza nieśmiertelna, mająca wieczną perspektywę. Przypomnijmy, że Barbara Gruszka- Zych jest poetką, dziennikarką, pisarką. Wydała ponad dwadzieścia tomików wierszy tłumaczonych na obce języki. Ostatnio „Nie chciałam ci tego mówić” (2019). Jej zbiorek „Szara jak wróbel” (2012), wybitny krytyk Tomasz Burek umieścił wśród dziesięciu najważniejszych książek, które ukazały się w Polsce po 1989. Opublikowała też zbiory reportaży „Mało obstawiony święty. Cztery reportaże z Bratem Albertem w tle” i „Zapisz jako…”, oraz książki wspomnieniowe: „Mój poeta” o Czesławie Miłoszu, „Takie piękne życie. Portret Wojciecha Kilara” a także wywiad-rzekę „Życie rodzinne Zanussich. Rozmowy z Elżbietą i Krzysztofem”. Za swoją poezję została uhonorowana między innymi nagrodą ks. Jana Twardowskiego oraz wielokrotnymi nominacjami do nagrody „Orfeusz”, a w tym roku została nominowana do nagrody dziennikarskiej „Ślad”. Co istotne - tytuł ma zainaugurować nową, mamy nadzieję - znaczącą na rynku książkowym serię Biblioteki Poetyckiej Wydawnictwa „Ursines” . Zamierzamy w niej promować poetów z najwyższej półki nie zawsze potrafiących się przebić do mediów. Patronat medialny: TVP Kultura, Gość Niedzielny, Do Rzeczy. Partnerzy wydania: Instytut Literatury, Miasto Czeladź Patronat honorowy: Muzeum Saturn w Czeladzi

lubiłeś nosić moje torby plecak a w nich ciężary których nie było widać nikt ich dotąd nie wyjął zostały gdzieś czym były naprawdę nie wiadomo wypuszcza się w podróż wyobraźnia stok łagodne długie podejście znów zabierasz mi plecak i niesiesz a ja czuję ciężar twojej nieobecności

Książka „Zanussi. Przez przedmioty” to eseistyczno-biograficzna opowieść o Krzysztofie Zanussim, legendarnym reżyserze kina moralnego niepokoju. Co istotne – ukazuje się w przededniu 85 urodzin mistrza światowej kinematografii. Z tej okazji czytelnik otrzymuje wyjątkowy przewodnik, a zarazem esej, napisany przez Barbarę Gruszkę-Zych, poetkę, dziennikarkę, autorkę książki „Życie rodzinne Zanussich. Rozmowy z Elżbietą i Krzysztofem”, od ponad 30 lat zaprzyjaźnioną z małżeństwem – Elżbietą i Krzysztofem Zanussimi. Tekst został opatrzony 213 zdjęciami przedstawiającymi otoczenie reżysera, wykonanymi przez znakomitego fotografa Grzegorza Lityńskiego. Bliska znajomość Gruszki-Zych z jej bohaterami sprawia, że autorka – znawczyni tajników literatury dokumentalnej – wstępuje w krąg tematów rzadko poruszanych w publicznych wystąpieniach i publikacjach reżysera „Barw ochronnych”. Fotografie miejsc zwykle niedostępnych dla odwiedzających dom Zanussich w Laskach oraz ich mieszkania na warszawskim Żoliborzu i w centrum Paryża zostały opatrzone komentarzami samego Krzysztofa Zanussiego. To wyjątkowy walor książki, nie tylko mającej wartość informacyjną, lecz także wprowadzającej w specyfikę intymnej narracji reżysera. Doskonała jest kompozycja utworu, zbudowanego na równowadze tekstu, zdjęć i komentarzy głównego bohatera. Nie jest tak, jak w wielu publikacjach, że zdjęcia stanowią jakiś niewiele znaczący dodatek lub też tekst jest wstawiony na doczepkę do fotografii. Tutaj istnieje między nimi pełna harmonia. Tak obmyślaną publikację można nazwać dosłowne i w przenośni nową odsłoną Krzysztofa Zanussiego, przedstawionego przez posiadane przedmioty. Jak pisze Janusz Nowak: „To kolejny krok na drodze prowadzącej do rozwikłania tajemnic wybitnego reżysera”. Smaku tej opowieści dodaje mało nagłośniony fakt, że małżeństwo Zanussich nieustannie gości w swoich domach nie tylko znajomych, lecz także całkiem obcych – udostępnia im je, aby mogli zwiedzać Warszawę czy Paryż. Nietypowo dla celebrytów potrafi konsekwentne dzielić się z innymi swoim dorobkiem życia w duchu iście ewangelicznym. Książka stanowi nie tylko dokumentalny zapis dóbr materialnych Krzysztofa Zanussiego – człowieka z pierwszych stron gazet – i jego żony Elżbiety Grocholskiej-Zanussi, lecz także poprzez przedmioty pokazuje ich życie duchowe. Rzeczy stają się tu nowym alfabetem, zbliżającym do historii zarówno bohaterów, jak i samej autorki tekstu. Publikacja ma też wymiar eschatologiczny i wanitatywny, dlatego jest wzruszająca, a wrażliwi czytelnicy na pewno w kilku momentach uronią łzę.