Jerzy Alski Reihenfolge der Bücher

„Ta karczma Rzym się nazywa” – mówi demon towarzyszący głównemu bohaterowi najnowszej powieści Jerzego Alskiego. Każdy, nawet (nie)Twardowski, ma swojego diabła, który pomaga mu w życiu. Autor znów wprowadza mnóstwo skojarzeń, zaczynając od „Będzie bolało” po miniserial BBC, przez „Ostry dyżur” z Michałem, seryjnym monogamistą, aż po „Zazdrość i medycynę” i „Mistrza i Małgorzatę”, w której Alski zaskakuje zarówno miłośników, jak i nieznających Bułhakowa. W powieści pojawia się także Wisłocka, prowadząc czytelników ścieżkami „Sztuki kochania”, ukazując, że „seks to rozkosz, pocałunek to szczęście”. Lucyna, ciocia, która pomoże w wyborze studiów, wprowadza humor i mądrość. Po medycynie można powiedzieć: „Pocałujcie mnie wszyscy w dupę”. „Pięść demona” to także refleksja nad koronawirusem i pomysł na zmniejszenie śmiertelności w szpitalach poprzez dziecioterapię. Bohater pyta demona: „Kim jesteś?”, a demon odpowiada: „Tobą”. Autor formułuje wnioski o nienawiści jako chorobie miłości, agresji kobiet i hipokryzji. W końcu, dzieci notują: Alski jest wielkim poetą prozy!

Grześ, cherlawy prymus z zadatkami na geniusza, wychowywany przez samotną matkę, zmaga się z ubóstwem i emocjonalnymi zawirowaniami. Jego silna relacja z matką pogłębia się, zwłaszcza podczas wakacji, kiedy zakochuje się w Karolinie, dziewczynie przyjaciela. Uczucie to ma pozostać w sferze wspomnień, gdyż Karolina znika z jego życia. Dzięki pomocy wujostwa, Grześ podejmuje studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie rozwija swoje matematyczne talenty. Wkrótce pojawia się Monika, kuzynka, z którą nawiązuje bliską relację. Grześ, ciesząc się życiem seksualnym, angażuje się w różne eksperymenty, w tym kręcenie filmików pornograficznych. Po obronie doktoratu w Instytucie Maxa Plancka, staje się znany, a jego życie towarzyskie nabiera tempa. W międzyczasie, Grześ planuje budowę domu dla siebie i matki, a jego relacje z kobietami stają się coraz bardziej skomplikowane. W obliczu choroby matki, koncentruje się na rodzinie, a jego życie zawodowe schodzi na dalszy plan. Powieść ukazuje złożoność relacji międzyludzkich oraz wyzwania związane z sukcesem w kontekście polskiej kultury. Grześ, jako postać, staje się symbolem ambicji, seksualności i intelektualnych poszukiwań, jednocześnie podejmując refleksję nad rolą kultury w kształtowaniu tożsamości.

Grześ, cherlawy prymus z zadatkami na geniusza, wychowywany przez samotną matkę, zmaga się z ubóstwem i emocjonalnymi zawirowaniami. Jego silna więź z matką rośnie, a uczucie do dziewczyny przyjaciela, Karoliny, staje się zmysłowe, choć ona unika związku, pragnąc, by to uczucie pozostało wyjątkowe. Po zmianie szkoły Grześ zaczyna studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie rozwija talent matematyczny. Wkrótce pojawia się Monika, kuzynka, a ich relacje ewoluują. Grześ angażuje się w życie intymne, kręcąc filmik pornograficzny z Anną. Jego życie zmienia się, gdy zdobywa doktorat w Instytucie Maxa Plancka, gdzie staje się znany. Po kontrowersyjnej demonstracji zostaje aresztowany, ale Monika go ratuje. Grześ, zyskując popularność, zaczyna tworzyć formułę przewidującą ruchy giełdy, co prowadzi do jego bogacenia się. Zmienia plany, gdy dowiaduje się o chorobie matki, postanawiając zbudować dom dla niej. W międzyczasie poznaje Beatę, z którą prowadzi cyniczne rozmowy o relacjach międzyludzkich. Powieść ukazuje złożoność Grzesia jako postaci, która balansuje między sukcesem a odpowiedzialnością, eksplorując temat seksualności i kulturowych zawirowań. W tle pojawiają się refleksje na temat europejskiej kultury i sztuki, co nadaje narracji głębię.

Obserwując przez lata rzekę tego, co umownie nazywamy kulturą, odnoszę wrażenie, że staje się ona coraz płytsza, że na brzegach osiada coraz więcej pospolitości, że coraz szersze łachy ukazują dno - niezbyt ciekawe przy bliższym poznaniu, że szuwary brunatnieją, zamiast się zielenić, że znikają kolejne i kolejne wiry i wreszcie, że niejedno zabetonowano, aby tylko woda nie popłynęła nie tam, gdzie trzeba. Ta opowieść próbuje cokolwiek z dawnego obrazu tej rzeki ocalić. Czy udatnie - ocenisz sama, czytelniczko, ocenisz sam, czytelniku. A co jest w środku? Dwoje geniuszy za nic mających swoje talenty, a wokół nich grono koneserów trudniących się przestępczym handlem dziełami sztuki. Ponura zbrodnia sprzed stuleci, która niemal dokonuje się po raz drugi, ponieważ dawny morderca, genialny kompozytor, pragnie wyzwolenia. Wiele obrazów, w tym jeden, nad którym unosi się mroczna tajemnica. Dużo, naprawdę dużo muzyki. Rozrywki arystokratów - przestępców. I miłość - oczywiście - przekraczająca nawet te granice, które można wyjaśnić. Czy jest to dobra powieść? Nie, jest to źle napisana powieść, ale dobra do czytania. Zapraszam. Alski

Jerzy Alski wydał kolejną książkę na swój ulubiony temat: miłość zasobnego mężczyzny i wspaniałej kobiety, których dzieli znaczna różnica wieku. Tu – 28 lat. To dziewiąta powieść tego autora z Myśliborza i w każdej – czasami na drugim planie – miłość łączy takich bohaterów. Tu miłość, czyli stan zachwytu jest tematem głównym przynajmniej do połowy książki. Resztę wypełnia wychodzenie ze stanu zachwytu. O tym, że ta miłość skończy się źle, czytelnik zostaje uprzedzony już na pierwszych kartach książki. To u Alskiego nowość. Zazwyczaj prowadzi czytelnika po rozlicznych wzlotach i upadkach, ale długo nie wiemy, jak się związek skończy. Tu sam finał jest także zaskoczeniem, nie o nim więc będzie. Moim zdaniem wcale nie jest potrzebny. Ważniejszy staje się proces przecierania oczu przez bohatera, zauważania tego, przed czym wiele osób go ostrzegało, ale on nie dopuszczał żadnych uwag, bo jego ogarnął zachwyt. A teraz wraca na ziemię.