Widacka-Bisaga Agnieszka Reihenfolge der Bücher

Amadeo Modigliani – malarz, rysownik i rzeźbiarz – wypracował własny niepowtarzalny styl, wyróżniający się wydłużonymi liniami postaci, pełen elegancji i subtelności. Początkowo twórczość artysty nie zyskała jednak uznania krytyków, głównie za sprawą szokujących ówczesne społeczeństwo aktów. Sława i popularność przyszły dopiero po śmierci. Do najbardziej znanych obrazów artysty należą portrety kobiet o łabędzich szyjach i delikatnych wydłużonych rysach, jak Portret Jeanne He´buterne, Kobieta w białym kołnierzyku, Lunia Czechowska.

Diego Velázquez to jeden z najwybitniejszych portrecistów XVII wieku. Mianowany nadwornym malarzem króla Filipa IV przedstawiał na obrazach członków licznej hiszpańskiej rodziny królewskiej. Nazywany jest malarzem prawdy, ponieważ jego twórczość ukształtowana w kulcie realizmu ukazywała postacie takimi jakie były w rzeczywistości, z pełnym wachlarzem wizualnych wad i zalet. Najbardziej znaną pracą artysty i jednocześnie jedną z najważniejszych w malarstwie hiszpańskim jest obraz Panny dworskie, który już w XVII wieku okrzyknięty został arcydziełem.

Paul Gauguin – zaliczany do grona francuskich postimpresjonistów – był malarzem samoukiem związanym ze szkołą malarstwa z Pont-Aven. Jego twórczość rozkwitła w związku z podróżami na rajskie wyspy Polinezji Francuskiej. Bajecznie kolorowe przedstawienia kobiet i scen z życia nie zostały docenione za życia artysty. Gauguin był prekursorem nowych trendów, który dopiero po śmierci okrzyknięty został mistrzem postimpresjonizmu. Dziś jego prace zachwycają, inspirują i biją kolejne rekordy aukcyjne, jak obraz Kiedy wyjdziesz za mąż?

Edvard Munch jest jednym z najbardziej znanych artystów, a jego obraz Krzyk jest dziełem kultowym, rozpoznawalnym na całym świecie. Artysta we wczesnym dzieciństwie stracił matkę, niewiele później siostrę. Te smutne wydarzenia odcisnęły piętno na życiu artysty i jego malarstwie, w którym przeważa motyw śmierci, uczucia samotności i lęku. Twórczość Muncha miała ogromny wpływ na sztukę europejską XX wieku, a on sam uważany jest za jednego z prekursorów ekspresjonizmu.

Tycjan, właściwie Tiziano Vecellio, to przedstawiciel weneckiej szkoły malarstwa włoskiego renesansu. Słowo „tycjanowski”, określające kolor rudopomarańczowy, często stosowany przez artystę, pochodzi właśnie od nazwiska artysty. Dorobek artysty wyróżnia harmonia barw i wzmożony ruch kompozycyjny o zrównoważonym renesansowym charakterze. Późniejsza twórczość łączyła większą swobodę malarską z wyraźnym światłocieniem. Niezmiernie ważnymi elementami w malarstwie artysty są obrazy o watkach mitologicznych, a szczególną sławę przyniosły artyście przedstawienia Wenus. Cenione są także portrety. Twórczość Tycjana jest wzorem i inspiracją dla wielu pokoleń artystów niezależnie od epoki w jakiej żyli i stylu w jakim tworzyli.

Michelangelo Merisi da Caravaggio jest uważany za jednego z najwybitniejszych artystów barokowych na świecie. Jego twórczość zrewolucjonizowała dotychczasowe malarstwo, wprowadzając światłocień uwypuklający dramatyzm oraz realizm przedstawień. Artysta świadomie zrezygnował z kultu piękna obecnego w ówczesnym malarstwie, zaznaczając niedoskonałości malowanych postaci. Sztuka ta początkowo wywołała oburzenie, z czasem przeszła jednak w fascynację, co tym samym niesamowicie rozsławiło artystę. Kompozycja obrazów oraz ich teatralny styl eksponowały pierwszoplanowe postacie, ukrywając w mroku szczegóły i budząc domysły. Awanturnicza natura malarza nie przeszkodziła mu w stworzeniu wybitnych przedstawień religijnych, do których należą m.in. Wieczerza w Emaus, Męczeństwo św. Mateusza czy Powołanie św. Mateusza.

Anthony van Dyck to, obok Petera Paula Rubensa oraz Jacoba Jordaensa, jeden z najważniejszych przedstawicieli złotego wieku malarstwa flamandzkiego. Ten znakomity portrecista był jednym z najzdolniejszych i najlepszych uczniów Rubensa. Po opuszczeniu pracowni mistrza stworzył indywidualny styl, który wywarł ogromny wpływ na późniejsze malarstwo portretowe. Odpowiednio dobrana kolorystyka oraz tło sprawiały, że portrety nabierały bardziej majestatycznego i dystyngowanego charakteru, a przedstawione postacie dostojności i elegancji. Anthony van Dyck był mocno związany z angielskim dworem królewskim i jako nadworny malarz króla Karola I Stuarta otrzymał angielski tytuł szlachecki.