Jan Witold Suliga Bücher

Jan Witold Suliga urodził się w 1951 roku w Krakowie. Studiował etnografię i indologię na Uniwersytecie Łódzkim i Uniwersytecie Warszawskim. W latach osiemdziesiątych był stypendystą stacjonarnych studiów doktoranckich w Łodzi, a potem na uniwersytecie w Ranchi w Indiach. Po powrocie z Indii został wykładowcą w Instytucie Geografii Uniwersytetu Łódzkiego. W 1990 roku uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych w zakresie antropologii kulturowej, pisząc pracę na temat indyjskich społeczności plemiennych. W latach 1990 – 2006 pełnił funkcję dyrektora Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Przez długie lata był związany z czasopismami „Nieznany Świat” i „Nie z tej ziemi”. W roku 2006 założył Centrum Terapii Uzależnień Duchowych, od roku 2014 prowadzi Kabalistyczną Szkołę Tarota w podwarszawskim Józefowie, a także szereg kursów i warsztatów terapeutycznych. Jest autorem wielu artykułów i książek z zakresu etnografii, antropologii kulturowej i ezoteryki. Zainteresowania naukowe i ezoteryczne Jana Witolda Suligi obejmują antropologię kulturową i stosowaną, archeologię, religioznawstwo i geografię religii, mistykę, kabałę, tantrę, szamanizm, magię, mitologię i symbolikę mitów, historię okultyzmu i systemów ezoterycznych. Interesuje się także wierzeniami i obyczajami Słowian oraz rdzennych ludów świata, zwłaszcza obu Ameryk. Od ponad trzydziestu lat zajmuje się tarotem i uznawany jest w tej dziedzinie za autorytet. Jego książki o tarocie były pierwszymi publikacjami wydanymi w Polsce po 1990 roku. Jest twórcą polskiej talii tarota – „Tarot Magów”. Mówi o sobie, że jego największą pasją jest to, że każdego dnia może odkryć coś nowego w tym, w czym pozornie nie ma już nic do odkrycia.

Jan Witold Suliga, urodzony w 1951 roku w Krakowie, studiował etnografię i indologię na Uniwersytecie Łódzkim oraz Uniwersytecie Warszawskim. W latach osiemdziesiątych był stypendystą studiów doktoranckich w Łodzi i na uniwersytecie w Ranchi w Indiach. Po powrocie z Indii został wykładowcą w Instytucie Geografii Uniwersytetu Łódzkiego, a w 1990 roku uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych w zakresie antropologii kulturowej. W latach 1990–2006 pełnił funkcję dyrektora Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Suliga jest autorem licznych prac z zakresu etnografii, antropologii kulturowej i ezoteryki, a jego zainteresowania obejmowały m.in. antropologię, archeologię, religioznawstwo, mistykę, kabałę, tantrę oraz wierzenia Słowian i rdzennych ludów. Przez ponad trzydzieści lat zajmował się tarotem, zdobywając uznanie jako autorytet w tej dziedzinie. Jego książka rzuca nowe światło na tajemnice zbruckiego idola, ujawniając nieznane aspekty tego artefaktu. Opisuje przemiany Trojana w Boga Darczyńcę i Światłość wszechświata, ukazując złożoność jego postaci i jej związki z makrokosmosem. W kontekście tych odkryć, Suliga podkreśla integralność ludzkiego mikrokosmosu z makrokosmosem, co czyni jego pracę wyjątkową i inspirującą.

Czym jest tarot i dlaczego od pokoleń fascynuje ludzi na całym świecie? Jakie znaczenie ma w polskiej kulturze i dlaczego Kościół nazywał go „Biblią Szatana”? Jan Witold Suliga (1951-2022) odpowiada na te pytania w swojej pracy. Był etnografem i indologiem, studiując na Uniwersytecie Łódzkim oraz Warszawskim. W latach 80. kontynuował studia doktoranckie w Łodzi i w Indiach, a po powrocie został wykładowcą na Uniwersytecie Łódzkim. Uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych w zakresie antropologii kulturowej, badając indyjskie społeczności plemienne. W latach 1990–2006 kierował Państwowym Muzeum Etnograficznym w Warszawie i współpracował z czasopismami „Nieznany Świat” oraz „Nie z tej ziemi”. Suliga był autorem wielu prac z zakresu etnografii, antropologii kulturowej i ezoteryki, a jego zainteresowania obejmowały m.in. mistykę, kabałę, szamanizm oraz wierzenia Słowian i rdzennych ludów. Zajmował się tarotem przez ponad trzydzieści lat, stając się w tej dziedzinie autorytetem. Jego publikacje były pierwszymi po 1990 roku w Polsce, a „Tarot Magów” to jego własna talia. Suliga cenił odkrywanie nowych aspektów tarota, w którym wydawało się, że nie ma już nic do odkrycia.