Alejandra Pizarnik, geboren in Buenos Aires als Kind russischer Eltern, die vor Europa und dem Holocaust flohen, war sowohl zu literarischem Ruhm als auch zu einem frühen Tod bestimmt. Ihr Werk zeichnet sich durch eine tiefe Auseinandersetzung mit Themen wie Nichts und Ekstase aus, wo Leben und Kunst in einer ultimativen Erfahrung verschmelzen. Pizarniks Schreiben ist eine Erkundung der äußersten Grenzen menschlicher Erfahrung, in der der Drang zum „Abgrund“ zur Metapher für poetische Erfüllung wird. Ihr Streben, den Körper des Gedichts mit ihrem eigenen Körper zu formen, spiegelt ihre lebenslange Besessenheit wider, Kunst und Sein am Rande des Abgrunds zu verschmelzen.
Set against the backdrop of Paris, where the author resided for four years, this significant work marks Alejandra Pizarnik's emergence as a mature poet in 1962. Recognized as a prominent voice in 20th-century Latin American literature, Pizarnik's writing delves into profound themes, showcasing her unique poetic style and emotional depth.
Roku 1962 vydala Alejandra Pizarnik zbierku Dianin strom, ktorá na malej ploche zosobnila všetko, čo poetka vo svojej tvorbe túžila dosiahnuť: ponoriť sa do hĺbok, odkiaľ by sa získali slová vystihujúce esenciu čistého bytia a dotýkajúce sa konečných hraníc života, smrti i dna ľudských síl. Duchovne spriaznená s francúzskymi symbolistami a surrealistami, obklopená slávnymi latinskoamerickými básnikmi a umelcami dokázala sa postaviť na ich roveň a priniesť poéziu, ku ktorej sa čitatelia neustále vracajú ako k čistej poézii zrodenej tak, ako sa z kamenného monolitu odstraňuje všetko, čo bráni vzniknúť absolútnemu tvaru.
A beautifully produced and exquisitely translated edition of French poems by "the best exponent of the poetry of introversion and metaphorical delirium" (Italo Calvino)
Alejandra Pizarnik fue una de las más grandes poetas hispanoamericanas y la creadora de un universo propio y enigmático que todos quieren descifrar. El jeroglífico de su obra se despliega, también, en las cartas que escribió a sus allegados, desde a su familia hasta a grandes nombres de la cultura del siglo XX como Julio Cortázar, Adolfo Bioy Casares o Silvina Ocampo. Enviadas desde Buenos Aires, Nueva York o París, estas misivas son una muestra más de la lucidez de Pizarnik, quien mezcla los quehaceres más cotidianos con la alta reflexión literaria en unas cartas que son, en sí mismas, pequeñas obras de arte
The first full-length collection in English by one of Latin America's most significant twentieth-century poets.
Lumen publica la obra poética completa de una de las escritoras argentinas más emblemáticas de la segunda mitad del siglo XX, la controvertida, polémica y malograda Alejandra Pizarnik.Alejandra Pizarnik es una figura de culto de las letras hispanas y una autora que se internó por infiernos raramente visitados por la literatura española. Su poesía se caracteriza por un hondo intimismo y una severa sensualidad o, en palabras de Octavio Paz, la obra de Pizarnik lleva a cabo una ±cristalización verbal por amalgama de insomnio pasional y lucidez meridiana en una disolución de realidad sometida a las más altas temperaturas?.Esta edición, a cargo de Ana Becciu, incluye los libros de poemas editados en vida de la autora y los poemas inéditos compilados a partir de manuscritos
The first book of poems by Pizarnik to be published in its entirety in the U.S., poetry at the edge of impossibility.
Alejandra Pizarnik (1936-1972) to jedna z najciekawszych i najbardziej oryginalnych przedstawicielek latynoamerykańskiego surrealizmu. Argentynka, obywatelka świata, w swej twórczości odsłania najbardziej intymne momenty życia pełnego osamotnienia, walczących ze sobą emocji oraz pragnień zrozumienia i poznania. Przedstawiana antologia twórczości pisarki to pasjonująca wędrówka po tajemniczym ogrodzie, w którym w każdym miejscu czai się ciemność i tajemne przejście do następnego ogrodu; lecz w tym drugim ogrodzie nie czeka na nas Alicja, a my musimy rozpocząć kolejną wędrówkę zadając sobie pytanie o sens i znaczenie śmierci, a nie życia.
'Könnte ich doch nur in Ekstase leben, indem ich den Körper des Gedichts aus meinem Körper mache…' Diese programmatische Zeile aus einem der letzten Gedichte Alejandra Pizarniks (1936–1972) faßt das Drama ihres kurzen Lebens zusammen und umschreibt zugleich ihren Schaffensprozeß als das konsequente Schreiben an einem selbstmörderischen Werk. Alejandra Pizarnik, junges Ausnahmetalent und Enfant terrible der literarischen Szene von Buenos Aires in den 50er und 60er Jahren, gilt heute als die bedeutendste jüdische Dichterin der Kontinente übergreifenden spanischen Sprache der klassischen Moderne und ist sicherlich eine der eindrucksvollsten lyrischen Stimmen Lateinamerikas. Ihre künstlerischen Notate von 1955–1971 sind das eindrucksvolle Dokument einer rundum katastrophischen Existenz, deren unerbittliches Ringen um die Sprache nur im rauschhaften Nachtleben oder in der bedingungslosen Hingabe an ein verstehendes Gegenüber, gleich welchen Geschlechts, zu stillen war – mit Sicherheit einer der faszinierendsten Tagebuchtexte des 20. Jahrhunderts.