Autorka w swej książce podejmuje się opisu ślubu jako jednego z fenomenów
kulturowych. Sytuując badania w obszarze szeroko pojętego językoznawstwa
antropologicznego ze szczególnym uwzględnieniem teorii językowego obrazu
świata (JOS). Prezentuje ona wybrany fenomen procesualny, wieloaspektowy oraz
wysoce heterogeniczny. Z jednej strony ślub pozostaje głęboko zanurzony w
długiej tradycji, tak polskiej, jak i europejskiej, z drugiej zaś okazuje się
podatny na zmiany zachodzące w obyczajowości współczesnych społeczeństw.
Poparte subtelnymi i przemyślanymi rozważaniami natury teoretycznej analizy
empiryczne, odwołujące się do niezwykle bogatego i zróżnicowanego materiału -
systemowego i tekstowego - pozwoliły uzyskać holistyczny obraz wyodrębnionego
wycinka rzeczywistości. Z recenzji dra hab. Artura Rejtera, prof. UŚ
Edycja szkicu Poezja szlachecka, legendy herbowne to opracowanie przygotowane
z mistrzowską akrybią. Materiał potraktowano z niezwykłą sumiennością,
rzetelnością i troską o znalezienie jak najlepszego rozwiązania edytorskiego.
Ponadto został on podany z intencją uchylenia czytelnikowi rąbka tajemnicy
warsztatu pisarskiego Józefa Ignacego Kraszewskiego, ale także z zamiarem jak
najpełniejszego i najprostszego zarazem objaśnienia realiów występujących w
tekście autora Starej baśni. Beata Jarosz zadbała o k a ż d y szczegół swojej
pracy, nie tracąc przy tym baczenia na jej ogólny cel i funkcjonalizując każde
badawcze działanie. To wręcz instruktażowy przykład procesu podejmowania
decyzji edytorskich [], począwszy od wyboru podstawy, przez pracę z przekazami
(przedstawioną w czytelny, przemyślany i konsekwentnie realizowany sposób), na
godnej podziwu trosce o stronę typograficzną i wywiązanie się z powinności
redakcyjnych kończąc. [] Wartość edycji polega też na tym, że pozostając pracą
specjalistyczną, jest jednocześnie lekturą dla każdego dla badaczy historii
Polski (jako materiał do dalszych studiów w dziedzinie heraldyki) i prasy
polskiej, dla historyków literatury (szczególnie tych interesujących się
spuścizną autora Chaty za wsią), dla kulturoznawców, badaczy folkloru etc.
Niezwykle ważna może okazać się dla językoznawców [], zwłaszcza tych, którzy
próbują rozeznać się w ciągle nie w pełni opracowanych dziejach polszczyzny
XIX wieku (w moim odczuciu badania B. Jarosz wiele w tej dziedzinie wnoszą,
gdyż pokazują indywidualne rozstrzygnięcia pisarza na tle krzepnących powoli
norm polszczyzny tamtych czasów). Ale jest także dostępna dla tzw.
przeciętnego czytelnika, który z niewątpliwym pożytkiem intelektualnym (a
niekiedy także z radością) przeczyta przedstawiony tekst Legend herbownych. [Z
recenzji wydawniczej dr hab. Beaty Obsulewicz-Niewińskiej, prof. KUL]
Książka jest efektem [] tytanicznej pracy nad zgromadzeniem i analizą
ogromnego materiału źródłowego (źródła pisane, ale też nagrania sporządzone w
redakcjach) oraz zebraniem i uporządkowaniem opracowań teoretycznych czy
źródeł encyklopedycznych. Wysiłek ten, jak pisze Autorka, umożliwił pozyskanie
ponad 2600 jednostek leksykalnych, z których znaczna część nie znalazła się
jak dotąd w opracowaniach na temat języka/profesjolektu dziennikarskiego i
stanowi oryginalny wkład w badania nad językiem zawodowym dziennikarzy
prasowych. Analiza materiału językowego została w pracy zanurzona w szerokim
kontekście historycznym i społecznym, związanym z narodzinami profesji
dziennikarskiej, organizowaniem pracy w redakcji, zadań wydawniczych, rozwojem
dziennikarstwa, ale też profesji ściśle z nim związanych, a więc przede
wszystkim drukarstwa czy kolportażu prasy. W rezultacie otrzymujemy nie tyle
klasyczną pracę leksykograficzną, ile nad wyraz niebanalną próbę osadzenia
materiału leksykalnego w diachronicznej perspektywie rozwoju i stopniowego
kształtowania się przez kilka wieków dziennikarstwa jako profesji.
