W drugiej połowie XIX wieku Europę, w tym Polskę, ogarnęła fala japonizmu, porównywalna z renesansowym zainteresowaniem antykiem. Zjawisko to przejawia się w malarstwie, wzornictwie, teatrze, literaturze i codziennym życiu. Książka ta bada polski japonizm, koncentrując się na jego literackich manifestacjach, które dotąd były zaniedbane. Autorka przybliża zapomniane sztuki teatralne, stereotypowe powieści egzotyczne oraz młodopolską poezję, ukazując różnorodność literackiej mody na Japonię. Wykorzystując koncepcje orientalizmu, postkolonializmu, transkulturowości i intertekstualności, przedstawia polską koniunkturę na Japonię oraz różne ścieżki rozwoju polskiego japonizmu. Monografia ta wypełnia luki w badaniach nad polską literaturą pierwszych dekad XX wieku, oferując wszechstronne i erudycyjne spojrzenie na temat. Publikacja zainteresuje zarówno badaczy relacji Polski z kulturami Dalekiego Wschodu, jak i naukowców szukających narzędzi do komparatystycznych badań. Może również przyciągnąć uwagę licznych niespecjalistów. Autorka, Katarzyna Deja, doktor literaturoznawstwa, specjalizuje się w polskim i europejskim modernizmie, japonizmie oraz transkulturowości.
