Robison John Elder Reihenfolge der Bücher

The slyly funny, sweetly moving memoir of an unconventional dad’s relationship with his equally offbeat son—complete with fast cars, tall tales, homemade explosives, and a whole lot of fun and trouble John Robison was not your typical dad. Diagnosed with Asperger’s syndrome at the age of forty, he approached fatherhood as a series of logic puzzles and practical jokes. Instead of a speech about the birds and the bees, he told his son, Cubby, that he'd bought him at the Kid Store—and that the salesman had cheated him by promising Cubby would “do all chores.” While other parents played catch with their kids, John taught Cubby to drive the family's antique Rolls-Royce. Still, Cubby seemed to be turning out pretty well, at least until school authorities decided that he was dumb and stubborn—the very same thing John had been told as a child. Did Cubby have Asperger’s too? The answer was unclear. One thing was clear, though: By the time he turned seventeen, Cubby had become a brilliant and curious chemist—smart enough to make military-grade explosives and bring federal agents calling. With Cubby facing a felony trial—and up to sixty years in prison—both father and son were forced to take stock of their lives, finally accepting that being “on the spectrum” is both a challenge and a unique gift.

KISS, Pink Floyd, Judas Priest, Talking Heads - koncerty każdego z tych zespołów były nie tylko wydarzeniami muzycznymi, ale również wielkim wizualnym show. Płonąca gitara Ace Frehleya z zespołu KISS była początkiem niesamowitych efektów na koncertach grup rockowych. Niewiele osób zastanawia się nad tym, kto stoi za wszystkimi takimi efektami. Tymczasem obsługa techniczna to konkretni ludzie. Jedną z takich osób był John Elder Robison - niesłychanie kreatywny technik i eksperymentator. W książce Patrz mi w oczy wspomina swoje dzieciństwo, młodzieńcze lata oraz początki kariery zawodowej właśnie u boku wymienionych zespołów. Uznawany przez wielu za dziwaka (w wieku dorosłym zdiagnozowano u niego zespół Aspergera - zaburzenie ze spektrum autyzmu) potrafił ze swoich słabości potrafił uczynić ogromne zalety. W tej chwili zajmuje się renowacją starych samochodów, co stanowiło jedną z jego pasji od dzieciństwa. Przez dziesięć lat wysłuchiwałem, jak szefowie mówili mi, że nie potrafię się komunikować ani pracować z innymi. Teraz stawka była wyższa i wyglądało na to, że komunikuję się z powodzeniem. Skąd to wiedziałem? Bo klienci wracali. A niektórzy z nich wpadali nawet z wizytą już po skończonej robocie. Znalazłem sobie niszę, w której wiele z cech aspergera działało na moją korzyść. Moje kompulsywne dążenie do tego, by na temat samochodów wiedzieć wszystko, zrobiło ze mnie znakomitego fachowca. Mój precyzyjny sposób wysławiania się sprawiał, że potrafiłem wyjaśniać prostymi słowami skomplikowane problemy. Mówiłem ludziom wszystko, co potrzebowali wiedzieć o swoich samochodach, i zwykle to doceniali. Moja niezdolność do czytania języka ciała i postawy powodowała - w branży w której dyskryminacja była na porządku dziennym - że wszystkich traktowałem tak samo. Fragment