Velký román středoevropské fantastiky. Radek Rak se ve svém románu noří do mytologie dávné Haliče, v níž historické postavy a události obrůstají legendami. Sledujeme osudy mladého Jakuba Szely, který se stane zbojníkem a vůdcem selské vzpoury proti šlechtě z roku 1846. Rakova kniha však čtenářům mnohem spíše než historická fakta přibližuje potřebu mýtu a mytického vyprávění, jíž se moderní společnost vzdaluje. Pohybujeme se na pomezí dějin a mytologie - zdánlivě mrtvé věci ožívají, do osudů lidí zasahují víly a moudří hadi. Zároveň však příběh Jakuba Szely vypráví o sociální nespravedlnosti, což je aktuální snad v každé době. Radek Rak napsal román o dobru a zlu, které se skrývá v každém z nás, o nerovných příležitostech, o Haliči a Polsku - a to vše nezvykle barvitým jazykem.
Irena Sendlerová byla opravdová hrdinka, která za druhé světové války pomohla nespočtu lidí. Když si uvědomila, že všechny Židy ve varšavském ghettu čeká smrt, rozhodla se zachránit co nejvíc dětí. I přes obrovské nebezpečí je pašovala ven ve velkém a většina z nich se díky Irenině odvaze dožila konce války. Seznamte své děti s příběhem této výrazné představitelky protinacistického odboje – speciálně uzpůsobená publikace s úchvatnými ilustracemi je naprosto pohltí.
WOJCIECH TOCHMAN POWRACA Z NOWĄ REPORTERSKĄ OPOWIEŚCIĄ Świat po ludobójstwie.
Kambodża po Pol Pocie. Przez lata dręczyli i mordowali, swoi swoich, Khmerzy
Khmerów. Ci, którym udało się przeżyć, zostali bez domów, bez bliskich, z
traumą, chorobą, obłędem… Bywa, że ich niewola trwa od dziesięcioleci.
Samotność, ciemność i pustka. Udaje się dotrzeć tylko do nielicznych i
rozpocząć leczenie. Dokoła widać bogactwo, które karmi się biedą i strachem.
Nieopodal stoją świątynie Angkoru, odwiedzane przez miliony turystów z całego
świata… Wojciech Tochman, z chłodną precyzją i ujmującą wrażliwością, opowiada
o ludziach, których odwaga została na zawsze złamana. O bólu, którego nie dało
się ukoić. O lęku, który nie odszedł i wciąż sprzyja przemocy. O nieufności,
która zabija wspólnotę. Także o bezradności wobec uczuć i wobec choroby. W
książce Tochmana dzisiejsza Kambodża to lustro, w którym odbija się cały
świat. Na domowe więzienie skazani przez własne rodziny są ci chorzy, którzy
kogoś zaatakowali, stale coś niszczyli, kradli sąsiadom. Strach przed agresją
to powód uwięzienia. Niejedyny. Bo jest i drugi. Chodzi o kobiety.
Niekoniecznie te groźne. Rodziny boją się, że chorej nie upilnują: odejdzie
zbyt daleko od domu, zostanie zgwałcona. To raczej pewne – tak twierdzą i
lekarka, i psycholog, i bliscy chorych. Bywa, że gwałt nie wydaje się rodzinom
tak straszny, jak to, co z gwałtu może wynikać. Dziecko, mówią, wydane na
świat przez zgwałconą obłąkaną, będzie rosło z piętnem. Więc, by naznaczonego
dziecka uniknąć, lepiej chorą zatrzasnąć w klatce, skuć łańcuchem, zamknąć w
chlewie. (fragment książki) Wojciech Tochman (ur. 1969) – jeden z
najważniejszych polskich reporterów i autorów literatury faktu. Jego książki,
wśród nich m.in. Jakbyś kamień jadła , Dzisiaj narysujemy śmierć i Wściekły
pies , wywołują ożywione dyskusje i niemal natychmiast wchodzą do kanonu
reportażu. Dwukrotny finalista Nagrody Nike oraz Literackiej Nagrody Europy
Środkowej Angelus. Laureat Premio Kapuściński przyznawanej w Rzymie oraz Pióra
Nadziei – wyróżnienia Amnesty International. Pianie kogutów, płacz psów to
kontynuacja głośnych książek Jakbyś kamień jadła i Dzisiaj narysujemy śmierć –
o codziennym życiu po ludobójstwach w Bośni i Rwandzie.
Jakub Shapiro ist ein hoffnungsvoller junger Boxer und überhaupt sehr talentiert. Das erkennt auch der mächtige Warschauer Unterweltpate Kaplica, der Shapiro zu seinem Vertrauten macht. Doch rechte Putschpläne gegen die polnische Regierung bringen das Imperium Kaplicas in Bedrängnis; er kommt in Haft, als ihm ein politischer Mord angehängt wird. Im Schatten dieser Ereignisse bricht ein regelrechter Krieg der Unterwelt los. Jakub Shapiro muss die Dinge in die Hand nehmen: Er geht gegen Feinde wie Verräter vor, beginnt – aus Leidenschaft und Kalkül – eine fatale Affäre mit der Tochter des Staatsanwalts, muss zugleich seine Frau und seine Kinder vor dem anschwellenden Hass schützen – und nimmt immer mehr die Rolle des Paten ein. Der Aufstieg eines Verbrecherhelden zwischen Gewalt, Eleganz und Laster, seine Verletzlichkeit als Jude im Vorkriegs-Warschau: «Der Boxer» ist grandios angelegt und fast filmisch erzählt, ein Panorama mit Sportlern und Schurken, einem Mann mit zwei Gesichtern, glamourösen Huren und charismatischen Gangstern. Ein überragender, thrillerhafter Roman, der eine eruptive Epoche geradezu körperlich erlebbar macht. Für die deutsche Übersetzung von «Der Boxer» wurde Olaf Kühl mit dem Helmut-M.-Braem-Preis 2018 ausgezeichnet.
W latach 80. w Holandii rodzą się dzieci o sk�rze ciemniejszej, niż było to w
planie.� Jedną z zaskoczonych matek jest Sonja. Rok wcześniej wybiera cechy
dawcy nasienia: wysoki, wykształcony, dyrektor w sektorze bankowym, zamężny,
posiadający własne dzieci. Biały i przypominający jej męża. - Dzieci będą
podobne do państwa, a dawca pozostanie anonimowy - uśmiecha się doktor Jan K.
Kobieta rodzi dziewczynkę, p�źniej chłopca. Z początku wyglądają tak, jak
Sonja sobie wymarzyła. P�źniej ich sk�ra niespodziewanie ciemnieje. Po latach
okaże się, że Jan K., szef kliniki w Barendrechcie, stosował
innowacyjną�metodę poprawiającą skuteczność zapłodnień: mieszał nasienie
r�żnych mężczyzn. O innowacji nie m�wił przyszłym rodzicom, tak jak o tym, że
wymyślał dane dawc�w. Jedna z gazet pisze, że w dokumentacji Dawcy S., kt�rego
kartę wybrała Sonja, lekarz pominął kilka informacji. Dawca był Holendrem, ale
surinamskiego pochodzenia. Pracował w banku, lecz na szeregowej pozycji.
Podobno nie był�wysoki, nie miał nigdy żony, przyznał za to, że cierpi na
lekką postać autyzmu. Charakteryzuje się ona m.in. ograniczoną empatią i
obsesyjnymi zainteresowaniami. Jednym z nich miało być dla Dawcy S. posiadanie
jak największej�liczby dzieci, przez 19 lat spłodził ich około 200. Kiedy po
latach c�rka Sonji dzięki bazie DNA odnajduje swojego biologicznego ojca,
okazuje się, że uważa się on za nadczłowieka, kt�ry odni�sł największy
ewolucyjny sukces w kraju. Cieszy go, że w puli genetycznej Holandii
jeszcze�długo pozostanie jego ślad.� W bazie DNA rejestrują się kolejne dzieci
Dawcy S., dziś już dorośli. Jednym z 200 jest Bjorn, dwudziestopięciolatek,
kt�ry wpada na niecodzienny pomysł: - Odnajdę ich wszystkich. Odnajdę moich
braci i siostry.
A fascinating collection of labyrinths and puzzles set in Ancient Greece. Find your way out of a maze on each page in this stunningly intricate book from the creators of Maps.Discover the legendary labyrinths of Ancient Greece, as well as the myths and stories that have captured readers for thousands of years, in this beautifully illustrated collection of puzzles and facts. From an Ancient Greek theatre, to the Trojan horse and the Minotaur, the book is packed full of history and mythology, and will astound readers of all ages.
Fascynujący obraz Afganistanu ? kraju, kt�ry wychował mudżahedin�w i
talib�w.Nieustannie aktualny, legendarny tom reportaży Wojciecha Jagielskiego.
Jak to się stało, że mudżahedini i talibowie dalej obchodzą cały świat? Mułła
Omar czy Osama ibn Ladin stali się uosobieniem lęk�w Zachodu przed islamskim
terroryzmem. Afganistan to kraj, kt�ry wychował mudżahedin�w i
talib�w.Modlitwa o deszcz przybliża nas do zrozumienia jego fenomenu.
Způsoby, jak přistupovat k dějepisectví komunistického období, mohou být různé. V Česku zatím spíše převládá přístup zkoumající individuální „hříchy“ jednotlivých badatelů. Mladý polský historik Maciej Górny v knize Mezi Marxem a Palackým zvolil jinou cestu a položil si otázku, jak se česká oficiální marxistická historiografie vyrovnávala s dědictvím svých předchůdců a s celou nacionálně liberální koncepcí českých dějin, zformulovanou během 19. století. Přesnější označení by ale bylo historiografie „oficiální“, „komunistická“ či „režimní“ – než marxistická.
Maciej Górny (7. května 1976 ve Varšavě) je absolventem historie na Varšavské univerzitě (2000). V roce 2006 získal doktorát za disertační práci „Marxistické vědy v zemích střední a východní Evropy ve vztahu tradicím národních historiografií devatenáctého století“. V roce 2015 se habilitoval na Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk. Dlouhodobě se věnuje historiografii a dějinám střední a východní Evropy. Od roku 2015 je šéfredaktorem časopisu Acta Poloniae Historica.
Jeho další knihy jsou Wydarzenia marcowe w Polsce - reakcje opinii publicznej w Czechosłowacji (1998) a Przede wszystkim ma być naród. Marksistowskie historiografie w Europie Środkowo-Wschodniej (2007).
Kniha je v polském i českém kontextu vůbec první komplexní monografií věnovanou české hrůzostrašné literatuře. Na téměř pěti stech stránkách mapuje její autor vývoj tohoto žánru v širším kontextu dějin české literatury 19. a 20. století i jeho balancování na pomezí populární a umělecky náročné tvorby, včetně řady přesahů do jiných vědních disciplín, například filozofie či filmové vědy. Předmětem analýzy se staly klíčové texty tzv. literatury hrůzy - od obrozeneckých knížek lidového čtení a tzv. krvavých románů přes vybrané Máchovy, Erbenovy či Sabinovy texty a avantgardní prózy Ladislava Klímy, Josefa Váchala nebo Vítězslava Nezvala až po proměny literární hrůzy ve 20. století (Ladislav Fuks, Jiří Gruša, Pavel Kohout, Ludvík Vaculík, Jan Křesadlo aj.) včetně současné literatury (Miloš Urban).
Kniha mapuje reflexi židovské religiózní a mystické tradice v polské meziválečné literatuře, a to na příkladu tří autorů, kteří reprezentují odlišné způsoby jak vnímání vlastních židovských kořenů, tak zpracování tradičních motivů vycházejících z židovské mystiky. Prvotně futurista Aleksander Wat se vůči židovské religiózní tradici kriticky vymezuje – a přesto nedokáže vlastnímu „židovství“ uniknout; prozaik Bruno Schulz předestírá čtenářům svébytnou vizi kosmogonie i eschatologie upomínající mimo jiné na vybrané koncepty kabaly; básník Bolesław Leśmian má k této tradici nejdále a motivy interpretovatelné v kontextu židovské religiózní tradice podrobuje originálnímu přepracování. Tvorbou všech tří – jako dědiců „národa Knihy“ – přitom prolíná specifický vztah k jazyku a psanému slovu. Vedle toho je věnována pozornost např. motivu golema, stvoření světa či představě Boha.
