W czasach, gdy pruscy żołnierze ostrzyli swoje szable przed ambasadą Francji w Berlinie, Napoleon Bonaparte postanowił wykorzystać Polaków do swoich celów strategicznych. Polacy, widząc nadciągającą burzę nad Europą, dostrzegli szansę na przywrócenie niepodległości. W 1806 roku na ziemiach wcześniej zajętych przez Polskę wybuchło powstanie, które doprowadziło do utworzenia polskiej armii narodowej pod egidą cesarza Francuzów. Powstały trzy legie: poznańska, kaliska i warszawska. W skład Legii Poznańskiej wchodził 1. Regiment Piechoty, skierowany do walk na Pomorzu, gdzie próbował zdobyć twierdzę Kołobrzeg. Od zawsze nurtowało mnie pytanie, gdzie znajdowały się obozowiska tej formacji. Osoby, które badały historię Kołobrzegu, wskazywały na północno-zachodni cypel lasu miejskiego, ale ta odpowiedź mnie nie satysfakcjonowała. Zastanawiałem się, gdzie dokładnie mogło stacjonować tysiąc dwustu żołnierzy, bo teren był zbyt rozległy. Wszyscy ograniczali się do ogólnej informacji o rejonie, nie próbując zlokalizować konkretnego miejsca obozowania. Z chęcią odkrycia nieznanego postanowiłem podążyć śladami wojsk armii narodowej w podkołobrzeskie knieje.
