Bogato ilustrowany, wnikliwy esej, pokazujący, że grzech stanowi siłę napędową
wszystkich głównych postaci szekspirowskich, zarówno w komediach, jak i
tragediach. Wyselekcjonowane fragmenty dramatów, w których obecność grzechów
głównych jest bardzo wyraźna, autor zestawia z ikonografią epoki, głównie
niderlandzką. Obrazy nie zostały jednak dobrane na zasadzie wyszukiwania
„ilustracji” do poszczególnych scen, lecz wspólnoty wrażliwości i widzenia
świata. Dzięki temu Limon tworzy obraz epoki (renesansu i baroku), która
wyrosła na fundamencie nowo powstałej kultury miejskiej.
Tak się jednak złożyło, że nie wszyscy rozbitkowie z „Proroka Ezechiela”
zginęli. Trzech z nich, na przykład, śmiertelnie wycieńczonych i na pół
przytomnych z przerażenia, dowlokło się do Chłapowa, skąd ich przewieziono na
posterunek policji w Wielkiej Wsi, a stamtąd do Pucka. Jak zgodnym chórem
ocenili policmajster i lekarz wojskowy, którego wezwano, straszne przeżycia
odebrały biedakom rozum. Francuzi bowiem twierdzili w gorączce, że z morza
wyciągnęła ich na brzeg kamienna Matka Boska i że cały pas wybrzeża, gdzie się
znaleźli, usiany jest trupami ich towarzyszy, a także szczątkami ludzkimi z
cmentarza na skarpie i przypomina bardziej piekło niż okolicę zamieszkaną
przez ludzi. Twierdzili również, że na ich oczach potężny odcinek skarpy się
zapadł i na dół spadły dalsze trumny, z których jednak zamiast ludzkich
szczątków, wysypały się… manekiny. Czym […] jest Kaszubska Madonna Jerzego
Limona? Oczywiście […] jest przede wszystkim literackim eksperymentem,
skomplikowaną grą z czytelnikiem, a równocześnie przymiarką do opus magnum
Limona, czyli Wieloryba. Jest także doskonałą literacką zabawą (pamiętam
szelmowski uśmiech Jurka, gdy czytał mi kolejne „odnalezione” fragmenty
źródeł) i łamigłówką dla co bardziej wnikliwych czytelników. Ale jest także
Kaszubska Madonna nienatrętnym i pozbawionym zadęcia hołdem dla „długiego
trwania” Kaszubów, wspólnoty etnicznej i kulturowej godnej niejednej jeszcze
opowieści. – Władysław Zawistowski
