Obydwaj jesteśmy tu służbowo. Nie ufamy sobie nawzajem. Taka jest reguła. Jedyna różnica to ta, że pan mnie trzyma w zamknięciu, a nie odwrotnie. Tak, ale ja mam jeszcze prawo moralne. Andrzej Zarębski, filolog polski i dziennikarz, zostaje 13 grudnia 1981 r. internowany w ośrodku w Strzebielinku. Zaczyna prowadzić dziennik, który początkowo opisuje noc wprowadzenia stanu wojennego i dni, które nastąpiły później. „Zapiski z internowania” to emocjonalne świadectwo niemal roku spędzonego w obozie, ukazujące wrażliwość młodego, bezpodstawnie zniewolonego człowieka. To niezwykła próba przekształcenia izolacji i niepewności w literacką formę, nadającą temu doświadczeniu wartość. Autor, balansując na granicy poezji i prozy, stara się odnaleźć „luksus swobody” intelektualnej. Huelle wprowadza czytelnika w kontekst, podkreślając, że w Polsce niewinni ludzie piszą w więzieniach, a ich zapiski podlegają konfiskacie. Zarębski, urodzony w 1957 r. w Gdyni, był redaktorem w „Solidarności” i spędził 354 dni w internowaniu. Po zakończeniu stanu wojennego był posłem, rzecznikiem rządu i sekretarzem Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, a w późniejszych latach doradcą w mediach. Otrzymał liczne odznaczenia, w tym Krzyż Wolności i Solidarności.
