Dopart Bogusław Reihenfolge der Bücher

Wiersze zebrane w tym tomie powstały na przestrzeni wielu lat, tworząc spójną całość mimo różnorodności tematycznej. Autor określa zbiór jako „cykl poetycki o duszy” podzielony na cztery części: metafizyczną, katastroficzną, eschatologiczną oraz odrodzeniową. Pierwsza część (Wieczny Eter) zawiera erotyki, odniesienia do mitologii greckiej oraz utwory skupiające się na poezji i motywie niepokoju. Druga część (Raport z planety Pi) to gorzka refleksja nad kondycją współczesnego człowieka, jego bezwładem, poddaństwem i wyobcowaniem, a także krytyka destrukcyjnej natury. Trzecia część (Mój dom podziemny) jest najbardziej osobista, zawiera wspomnienia młodości i tęsknotę za dzieciństwem oraz domem rodzinnym. Ostatnia część to poemat Pod powiekami, o onirycznym i abstrakcyjnym charakterze, który pozostawia wiele miejsca na interpretację. Tom wzbogacono o 40 ilustracji, głównie reprodukcji malarstwa, które mogą wspierać interpretację wierszy i wzbogacać estetyczne doznania Czytelników.

W metaforze „poety alternatyw” dopatruję się udanej próby spięcia w koherentną całość studiów i szkiców, których tematyka tylko z pozoru jest różnorodna. Z pozoru, bo różnorodność ta jest mapą wyborów, dylematów, alternatyw o nader rozmaitym charakterze: estetycznych, ideowych, życiowych, twórczych, politycznych, lecz i duchowo-religijnych. W konstrukcji tomu dostrzegamy próbę rysowania owej mapy alternatyw w układzie – jedynie trafnym – porządku życia i twórczości Mickiewicza: od klasycystycznych juweniliów po epistolograficzne krańce życia i twórczości z czasów stambulskich. Plan monografii obejmuje praktycznie wszystkie ważne, węzłowe punkty życia twórczego: od filomatyzmu, przez czasy, gdy tworzył kolejne części Dziadów, okres prelekcji paryskich, aż po rok 1855. Cały tom jest konstrukcją spójną nie tylko tematycznie (Mickiewicz), lecz również metodologicznie i językowo. Pisarstwo naukowe Bogusława Doparta łączy w sobie w sposób nieprzypadkowy, harmonijny metodologicznie inspiracje klasycznej historii literatury (z dominantą tematyczno-ideową i genologiczną) z inspiracjami głęboko pojętej myśli socjologicznej i filozoficznej. Ta fuzja metod – przy pewnej stałości tematu refleksji – stworzyła też oryginalny język badacza: bogaty terminologicznie, uspójniony kategorialnie, giętki w wyrażaniu trudnych do wyrażenia obserwacji, na przykład takich, które opisują metamorfozy światoobrazów romantycznych w ich ewolucyjnym kształcie (tu: cykliczność, wariantowość, epopeiczność etc.). Wszystkie cechy tego języka znajdziemy w książce. z recenzji prof. dr. hab. Jarosława Ławskiego