Zachwycamy się dziś łatwością, z jaką możemy podróżować. Podziwiamy ludzi,
którzy ulegają nawoływaniu odległych krain, porzucają ustabilizowane życie i
wyjeżdżają w głuszę. A przecież, zanim osiedliśmy na dobre, by siać zboże i
hodować bydło, wszyscy wiedliśmy żywot wędrowców, klecących tymczasowe
schronienia i porzucających je, gdy nadszedł czas. Syberyjski sen… jest
zapisem dwóch podróży, jakie autorka odbyła wraz z grupą przyjaciół. Najpierw
wiele dni Koleją Transsyberyjską, potem marszem przez tajgę, wreszcie drogą
wodną, nurtem Jeniseju, Chamsary i Uług-O. Ta książka to zapis walki z wodnym
żywiołem, opowieść, która wciąga, snuje się jak dym z ogniska i zaprasza, by
dołączyć...
Gruzja. W pół drogi do nieba, to relacja z podróży do tego, jakże odległego w
sensie geograficznym, ale jakże bliskiego Polakom kraju. Z podróży, którą
Zofia Piłasiewicz odbywa zarówno w czasie teraźniejszym, jak i w głąb historii
tego niewielkiego, ale bogatego w przeszłość skrawka ziemi. Autorka snuje
opowieści o mitycznych Argonautach, którzy wyprawiali się po złote runo, o
ważnych dla historii Gruzji kobietach, jak święta Nino czy królowa Tamar, o
tragicznej historii polskiego zesłańca Karola Kalinowskiego, który - by
ratować życie - musiał przejść na islam, o polskich śladach na Kaukazie i
kaukaskich w Polsce. Te opowieści autorka przeplata z barwnymi opisami
niezwykłej, gruzińskiej scenerii: przepastnymi wąwozami, przepięknymi górami,
zagubionymi w czasie maleńkimi wioskami, nad którymi górują dumnie słynne
kaukaskie, kamienne wieże. Piłasiewicz szerokim łukiem omija miasta i
cywilizacje, zagląda tam na chwilę, by szybko uciec na kamieniste ścieżki,
piaszczyste dukty i dziurawe drogi, by być jak najbliżej natury, która na
Kaukazie jest mistyczna, pierwotna i - jak do tej pory - niezadeptana jeszcze
setkami tysięcy turystycznych butów. Podstawową kategorią cechującą wytrawnego
podróżnika jest zdziwienie, w którym zawarty jest szacunek dla inności i
innego. Zofia Piłasiewicz podczas tej wyprawy dziwi się wszystkiemu, a to
zdziwienie - prawdziwe, nieudawane - sprawia, że relacje z tej podróży czyta
się z prawdziwą przyjemnością. Znakomitym dopełnieniem tej niespiesznej
opowieści są zamieszczone w książce, świetnie oddające klimat Gruzji,
fotografie.
Wiersze Zofii Piłasiewicz są gościnne, spod pióra podróżniczki, która z
niejednego pieca jadła i niejeden otrzymała gościniec na drogę. Zapomnienie
sprzeniewierza się gościnności, stąd te ćwiczenia w słowach, które są nie tyle
darowane, ile odwzajemniające dar. Krzysztof Czyżewski
