Monografia analizuje splot „klasy–kapitału–coachingu” w kontekście rozprzestrzeniania się idei przedsiębiorczości i odpowiedzialności indywidualnej w późnym kapitalizmie. Coaching, jako materializacja neoliberalnych technologii, staje się praktyką zachęcającą wyższe klasy średnie w Polsce do rozwijania kapitału emocjonalnego, w tym samoświadomości, przedsiębiorczości, pewności siebie oraz umiejętności zarządzania emocjami. Uczestnicy badań etnograficznych budują swoją tożsamość klasową poprzez afektywną pracę nad sobą, inicjowaną w coachingu, co wynika z potrzeby zdobycia lub poszerzenia emocjonalno-kognitywnych dyspozycji. Coaching zaspokaja tę potrzebę, ale także ją produkuje, konstruując neoliberalne podmioty wyższych klas średnich. Uczestnicy nie tylko zyskują kapitał emocjonalny, ale również kategorie, według których myślą o sobie i otaczającym świecie. Książka dowodzi, że coachingowa praca nad sobą, odpowiedzialna za wytwarzanie neoliberalnych podmiotów, opiera się na retorycznym i politycznym mechanizmie, który definiuje etykieta perswazji neoliberalnego urządzania.
