Katarzyna Sadowska ist eine Autorin, deren Werk sich oft mit Themen rund um Familie und Alltag beschäftigt. In ihrer Rolle als Mutter und Krankenschwester bringt sie eine einfühlsame und humanistische Perspektive in ihr Schreiben ein. Ihr kreativer Geist ist stark von ihrer Zuneigung zu Tieren, insbesondere Katzen, geprägt, was ihr den Spitznamen „Katzenmama“ einbrachte. Sadowska bietet den Lesern eine authentische Stimme, die durch Aufrichtigkeit und Tiefe besticht.
Czytanie ze zrozumieniem jest umiejętnością, która niejednokrotnie sprawia najmłodszym wiele trudności. Zawarte w książce ćwiczenia poprzez zabawę stymulują rozwój aktywności czytelniczych dzieci. Ponadto uzupełniają oraz pomagają utrwalić już zdobyte wiadomości, a także rozwijają zainteresowanie kodem literowym u najmłodszych. Proponowane ćwiczenia włączają rodziców w proces nauki czytania u ich pociech, stanowią również materiał do pracy dla nauczycieli.
Książka Wczesnodziecięca edukacja – pomiędzy instrumentalizacją a towarzyszeniem w rozwoju (wybrane aspekty polskiej rzeczywistości edukacyjnej) jest drugą z kolei publikacją autorki poświęconą problemom edukacji dziecka do lat trzech. Autorka dostrzega to, o czym przekonywał także między innymi Włodzimierz Fijałkowski - dziecko „nie jest «nieme», natomiast «głusi» często bywają dorośli”. W najnowszym opracowaniu dokonuje analizy wybranych aspektów polskiej rzeczywistości oświatowej, wskazuje przejawy nadmiernej instrumentalizacji edukacji i proponuje przyjęcie niedyrektywnego towarzyszenia w rozwoju, ukazując także autentyczną gotowość opiekunów małego dziecka do ustawicznego doskonalenia warsztatu ich pracy. Autorka, sięgając do niezwykłych osiągnięć Pani Profesor Lucyny Telki, koncentruje się przede wszystkim na obszarach edukacji w dialogu z małym dzieckiem, zwraca się w stronę uważnej obserwacji, gotowości do podjęcia interakcji ze strony osoby dorosłej, postuluje potrzebę autentycznej wrażliwości dorosłego na dziecięce potrzeby. Autorka przekonuje, że prawdziwa edukacja „dzieje się” we wzajemnej bliskości motywacyjnej dziecka i dorosłego funkcjonującej w oparciu o motto: „chcę pomóc dziecku osiągnąć to, co dostrzegam lub czuję, że chce osiągnąć dziecko”, gdyż dziecko pragnie się rozwijać, jest zmotywowane, eksploruje i doświadcza nie z tego powodu, że ktoś mu każe, że ktoś na to pozwala, lecz czyni to z własnej potrzeby. Nadrzędnym celem Katarzyny Sadowskiej jest zachęta do refleksji nad (jak określił to W. Fijałkowski) „indywidualnością, osobowością i wartością istoty ludzkiej jako niezależnej jednostki na każdym etapie jej rozwoju”.