How are curriculums and syllabuses developed and revised? What are the issues concerning course design and implementation? How can institutions revise and enhance course programmes? These are the main questions addressed by the authors in Language Course Planning.
Elżbieta Jarosz-Kondraciuk ukończyła pedagogikę specjalną na UMCS w Lublinie. Pracowała wiele lat z dziećmi specjalnej troski. Jest autorką dwóch książeczek z wierszami dla dzieci – „Zaczarowany Świat” i „Jeszcze jeden wiersz o…” W roku 2019 wydała tomik prozy poetyckiej „Zapach jabłoni”. Publikowała w prasie literackiej, almanachach i antologiach. Laureatka wielu nagród i wyróżnień na konkursach literackich. Była aktywną uczestniczką Klubu Literackiego Nauczycieli Okręgu Mazowieckiego w Warszawie. Po rozwiązaniu klubu uczestniczyła w warsztatach literackich „Nasza Twórczość” przy Stowarzyszeniu Wspólnota Polska w Warszawie Łąka samotnych kobiet Na łące za osiedlem samotne kobiety nabierają wiatr we włosy zrywają w mokrych rowach pierwsze kaczeńce Zaplątane w łoziny przypinają do piersi broszki przedwiośnia – stokrotki Wzruszone tęsknotą skowronka wiją swoją nadzieję w rudych bruzdach Zadzwoń proszę i wyznaj wszystko bo mnie pierwszej nie wypada Niech założy suknię wzorzystą moja wena boleśnie naga Niech się ocknie ze snu drętwego przeciągnąwszy leniwym gestem I zaspane ciało prostując powie do mnie Twym głosem – jestem
Elżbieta Jarosz-Kondraciuk ukończyła pedagogikę specjalną na UMCS w Lublinie. Pracowała wiele lat z dziećmi specjalnej troski. Jest autorką dwóch książeczek z wierszami dla dzieci – „Zaczarowany Świat” i „Jeszcze jeden wiersz o…” W roku 2019 wydała tomik prozy poetyckiej „Zapach jabłoni”. Publikowała w prasie literackiej, almanachach i antologiach. Laureatka wielu nagród i wyróżnień na konkursach literackich. Była aktywną uczestniczką Klubu Literackiego Nauczycieli Okręgu Mazowieckiego w Warszawie. Po rozwiązaniu klubu uczestniczyła w warsztatach literackich „Nasza Twórczość” przy Stowarzyszeniu Wspólnota Polska w Warszawie Czy odnajdę swoją leśną duszę w której śpiewają ptaki i szumią wiatry Czy pochwycę jej płochliwą sarnę by ją ugłaskać i oswoić Czy zdołam przemierzyć moczary głębokie jary nasączone niepokojem i jasne polany pełne czerwonych poziomek Czy posłucham ostrzegawczego głosu sójki „nie idź tą drogą” Czy przedrę się przez gąszcze by odnaleźć ukryte jezioro pulsujące ciszą Czy potrafię uchronić się przed krzykiem świata który zagłusza sumienia Ta woda pachnie dzieciństwem tatarakiem żabim skrzekiem Zabarwiona chłodnym cieniem olchy gładsza od jedwabnych wodorostów odbija twarz dziewczynki z rudymi warkoczami