Robert F. Barkowski Bücher

Während schwerer Kämpfe gegen die Elbslawen im 10. Jahrhundert bemerkten die sächsischen Heere unter Heinrich I., dass die Oder eine politische Grenze bildete. Östlich der Oder begann der Einflussbereich einer anderen politischen Herrschaft. Ein durch Fürsten des Hauses der Piasten iniziierter Prozess führte schließlich zur Bildung des polnischen Staates. Angefangen hatte die Entwicklung schon im 9. Jh. zu beiden Seiten der mittleren Warthe. Von dort aus haben die Piasten ihre Expansion betrieben und gegen Ende des 10. Jh. war die Bildung Polens so weit abgeschlossen, dass es dem Polen wie wir es heute kennen ähnelte. Die Dynastie der Piasten hat bis zum Tod König Kasimirs des Großen im Jahr 1370 mehr als vier Jahrhunderte die Geschicke Polens bestimmt und es in die Gemeinschaft der europäischen Staaten integriert

Die Epoche der Ottonen (919 - 1024 n. Chr.) war von Feudalkriegen, Familienfehden, Missionierungsversuchen, Verrat, Triumph, einer starken Kirche und schwachen Päpsten geprägt. Doch vielleicht gerade deshalb entstand zu dieser Zeit auch das Leitbild eines friedlichen und universalen europäischen Staatensystems, konzipiert als Renovatio des Heiligen Römischen Reiches von den Herrschern Otto I., Otto II. und Otto III. Die Umsetzung und Durchsetzung der großen Idee fand jedoch ein jähes Ende mit dem bis heute ungeklärten Tod von Otto III. in Castel Paterno nördlich von Rom im Alter von nur 21 Jahren. Der Blick zurück in die ottonische Epoche zeigt, wie man einen Staatenbund ohne nationale Dominanz, ohne ökonomische Arroganz und ohne kriegerische Gewalt bilden kann.

Największa bitwa X wieku średniowiecznej Europy rozegrała się 15 lipca 982 na południu Włoch, na równinie leżącej na przylądku Capo Colonna, niedaleko miasta Crotone, gdzie doszło do krwawego i druzgocącego starcia dwóch rywalizujących w tym regionie potęg: imperium Ottonów, mieniącego się spadkobiercą zachodniego cesarstwa rzymskiego a Kalifatem Egipskim dynastii Fatymidów. Prawie 18 000 ciężkozbrojnego rycerstwa europejskiego z 27 letnim cesarzem Ottonem II na czele zaszarżowało na 25 000 muzułmanów pod dowództwem Emira Sycylii, Abu al-Quasima. Bitwa zakończyła się masakrą. Z armii cesarza uratowała się, oprócz samego Ottona, niewielka garstka na polu bitwy poległo 2 książąt oraz masa grafów i biskupów. Saraceni zwyciężyli ostatecznie dzięki wprowadzeniu do walki kontyngentu ukrytej jazdy w momencie kiedy bitwa wydawała się być rozstrzygnięta na korzyść cesarza. Było to zwycięstwo Pyrrusowe, zginął sam emir i decydująca większość jego armii została unicestwiona Sycylia była praktycznie bezbronna, co wykorzystali niebawem Normanowie. Sam cesarz uratował się w sposób spektakularny tylko dzięki pomocy i ofiarności swego przybocznego drużynnika, słowiańskiego rycerza Henryka Żelenty. Skutki bitwy dla cesarstwa były znamienne: król duński najechał Saksonię i Fryzję od północy, a na terenie Połabia doszło w 983 roku do największego powstania plemion słowiańskich, nawet książę Obodrytów Mściwoj, który przedtem dał Ottonowi na nieudaną wyprawę 1000 swoich rycerzy, zdobył i zniszczył w powstańczym szale Hamburg. Dlaczego cesarz, wojownik doświadczony w wielu bitwach i kampaniach, rzucił całą swą ciężkozbrojną konnicę do decydującego o wszystkim ataku kto i dlaczego zataił przed nim ukrytą rezerwę jazdy muzułmańskiej? Jakie plany i zamiary miał Otto II naprawdę, organizując i przeprowadzając wielką kampanię militarną na tereny należące nominalnie do cesarstwa Bizantyjskiego? Książka analizuje teksty kronik i źródeł łacińskich, bizantyjskich i arabskich.

Porywająca powieść historyczna z czasów piastowskich. Trwająca od wielu lat wojna między Bolesławem Chrobrym a cesarzem Henrykiem II kończy się zwycięstwem Polski. Podpisany w Budziszynie traktat ma być gwarancją upragnionego pokoju, ale dla drużyny wiernych przyjaciół wcale nie oznacza to końca przygód. Gromosław, Czambor, Bernard i Randulf ponownie otrzymują rozkazy od Bolesława Chrobrego. Kraj Obodrytów ugina się pod ciężarem wojny domowej i reakcji pogańskiej, a tracący poparcie książę Mścisław potrzebuje pomocy. Nieustraszona kompania natychmiast wyrusza z odsieczą. Czy i tym razem przyjaciele wypełnią należycie swoją misję? Jakie straty będą musieli ponieść? Jaka przyszłość czeka ich samych? Pełna przygód i barwnych opisów powieść pozwala nam przenieść się w odległe czasy panowania Chrobrego i podążać razem z bohaterami przez krainy Połabia, poznając niełatwą historię tego regionu.

Słowianie połabscy zeszli z kart dziej�w po tragicznej historii wypełnionej nieustannymi wojnami z silniejszym wrogiem. Żaden z ich władc�w nie okazał się mężem stanu na miarę naszego Mieszka I, Włodzimierza Wielkiego na Rusi czy świętego Stefana na Węgrzech. Uparcie trzymając się pogańskich kult�w, nie przeprowadzili skutecznej chrystianizacji, a ta była warunkiem przetrwania.Dlatego Słowianie połabscy zginęli. Pozostały relacje w źr�dłach pisanych, nieme świadectwa materialne, ślady językowe i szczątkowa tradycja w zachowanych legendach i przekazach.

Pełne magii i tajemnic opowieści o średniowiecznym Połabiu Waleczny Gostosz, odważna Słomka, młody i niedoświadczony Nieśmiech czy mściwy Ludolf - to tylko kilku bohaterów zbioru opowiadań, których akcja toczy się na ziemiach Połabia między IX a XII wiekiem. Pamiętne wydarzenia historyczne przeplatają się tutaj z codziennością zwykłych ludzi, a losy postaci znanych z kart kronik, jak Henryk Lew, Niklot czy Otton I, splatają się ze ścieżkami fikcyjnych bohaterów. Czary i wróżby, zapomniane tradycje, dramaty i radości, miłości i zdrady, sprawy wielkie i przyziemne… Pozwól uwieść się magii Połabia sprzed wielu wieków, zanim jeszcze przestało być słowiańskie.

Rugia 1168 to kolejna - po Konungahelli 1135 - część cyklu autorstwa Roberta F. Barkowskiego przedstawiającego walki Niemców i Duńczyków ze Słowianami nadbałtyckimi. Niniejszy tom ukazuje wyprawy duńskiego króla Waldemara I na południowo-zachodnie wybrzeża Bałtyku w latach 1157-1168. Mimo że Słowianie stawiali mężny opór, musieli ulec silniejszym najeźdźcom. Ukoronowaniem podbojów Waldemara I było zdobycie wyspy Rugii wraz z Arkoną, sławnym i bogatym ośrodkiem kultu pogańskiego boga Świętowita, który skapitulował po krótkim oblężeniu w czerwcu 1168. Obalenie i zniszczenie wielkiego posągu Świętowita było symbolicznym potwierdzeniem triumfu skandynawskich chrześcijan nad pogańskim Słowianami.

Początki państwa polskiego sięgają drugiej połowy IX wieku, kiedy to wybitni słowiańscy wodzowie organizacji plemiennej nazwanej Polanami, założyciele dynastii Piast�w, rozpoczęli systematyczną ekspansję polityczną i militarną we wszystkich kierunkach, poczynając od okolic środkowej Warty wok�ł Giecza, Gniezna i Poznania w Wielkopolsce. Kulminacyjnym punktem tworzenia początk�w polskiej państwowości była chrystianizacja Polski przeprowadzona w 966 roku, do kt�rej doprowadził wybitny piastowski polityk, książę Mieszko I. W ostatnim rozdziale autor zajmie się niekt�rymi tak ulubionymi zagadkami związanymi z początkami Polski. Istnieje szereg niewiadomych, na kt�re nauka szukała i szuka nadal odpowiedzi, ponieważ nie wszystkie dylematy zostały wyjaśnione, a niekt�re pozostaną prawdopodobnie wieczną zagadką. Autor przytacza i por�wnuje te najbardziej sensowne i rzetelne domysły i interpretacje zawarte w opracowaniach historiograficznych czołowych mediewist�w. A wszystko to opisane w kontekście barwnego i pasjonującego tła historycznego tamtych czas�w, plastycznie nakreślonych sylwetek postaci historycznych i ich otoczenia.

W dniach 8–20 października 1805 roku doszło pod miastem Ulm do wielu krwawych walk pomiędzy francuską Wielką Armią dowodzoną przez cesarza Napoleona I a siłami austriackimi. Kulminacyjnym momentem tych walk, nazwanych bitwą pod Ulm, było rozstrzygające starcie pod Elchingen 14 października 1805 roku. Jeden z dwóch dowodzących armią austriacką, generał Karl Mack von Leiberich, powiedział później, że te 12 dni było wypełnione nieustającym pasmem bitew, potyczek i starć. Bitwa pod Ulm zakończyła się sromotną klęską armii austriackiej, zginęło w niej 12 000 żołnierzy, a 48 000 dostało się do niewoli, utracono też ponad 50 armat. Przyznać trzeba, że Francuzi dysponowali w tej bitwie dwukrotnie większymi siłami: 150 000 żołnierzy Wielkiej Armii, przeciwko 72 000 Austriaków. Na odsiecz Austriakom próbował się przebić generał Kutuzow na czele 50 000 armii rosyjskiej, do czego jednak nie doszło. Zwycięstwo Francuzów pod Ulm było tak wielkie, że w jego następstwie już 13 listopada 1805 roku Napoleon wkroczył swobodnie do Wiednia. Jednocześnie otwarły mu się wrota na Włochy. A 2 grudnia 1805, niecałe sześć tygodni po zwycięstwie pod Ulm, niezmordowany Napoleon rozgromił pod Austerlitz połączone siły Rosjan i Austriaków.